Δημοσιεύουμε το ηλεκτρονικό μήνυμα που μας έστειλε αναγνώστης του ιστολογίου μας. Είμαστε βέβαιοι πως όσοι είστε μηχανικοί θα διαβάσατε για καταστάσεις με τις οποίες είστε κάτι παραπάνω από απλά εξοικειωμένοι. Παραθέτουμε λοιπόν:
'' Είμαι ένας νέος μηχανικός, που πρόσφατα αποφάσισα να ιδιωτεύσω, όχι από επιλογή,αλλά επειδή οι επαγγελματικές συνθήκες με οδήγησαν εκεί. Βλέπετε, έπρεπε να περάσω το στάδιο προσαρμογής στον επαγγελματικό στίβο, δουλεύοντας αρχικά χωρίς αμοιβή, στη συνέχεια παίρνοντας "μαύρα" από έναν εργοδότη συνάδελφο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω στις δημόσιες συζητήσεις του διατυμπανίζει την πλήρη αντίθεση στο φαινόμενο της ανασφάλιστης εργασίας, ''επαναστάτης'' γαρ στα αμφιθέατρα και κατόπιν συνέχισα ως εξωτερικός συνεργάτης σε τεχνική εταιρεία (βλ. μπλοκάκι), όπου αντιλήφθηκα πλήρως τι εννοούσαν οι Κατσιμίχα στο τραγούδι τους "Για ένα κομμάτι ψωμί", ήτοι ατέλειωτες ώρες δουλειάς σε συνθήκες τριτοκοσμικές και φυσικά απλήρωτος
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πράξω το απενενοήμενο βήμα της ιδιώτευσης. Φυσικά, βρισκόμενος κι εγώ στη μέση της κρίσης, οι δουλειές μου δεν αφθονούν, τουναντίον έρχονται όλο και πιο σπάνια. Προσφάτως μου ανετέθηκε μία μετά από καιρό απραξίας, γεγονός που με χαροποίησε μιας και έχω ένα λόγο να ανοίγω το γραφείο μου το πρωί, πέραν του να αεριστεί. Πρώτη ενέργεια, επίσκεψη στην πολεοδομία για τη συλλογή των απαραίτητων στοιχείων. Στη συγκεκριμένη πολεοδομία πήγαινα πρώτη φορά, καθώς η συγκεκριμένη δουλειά είναι εκτός της έδρας μου.
Μετά από περιήγηση σε αρκετά γραφεία του πρώτου ορόφου, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν άδεια, ο καφετζής (!) (ναι, ήταν ο μοναδικός που δε μιλούσε στο τηλέφωνο και μπορούσα να ρωτήσω) με ενημέρωσε ότι αυτό που ήθελα έπρεπε να το αναζητήσω σε άλλο όροφο. Στο συγκεκριμένο όροφο τα γραφεία είχαν περισσότερο κόσμο και η περιπέτεια ξεκινούσε.
- Με συγχωρείτε είμαι νέος μηχανικός και...
- Λέγε τι θες (ενικός μεγαλοπρεπείας!)
- Ξέρετε χρειάζομαι κάποιες πληροφορίες για...
- Ρώτα δίπλα.
Στο δίπλα γραφείο ο διάλογος κυμάνθηκε στα ίδια επίπεδα και τελικά κάποιος κύριος, προφανώς υπάλληλος που περνούσε με οδήγησε στη σωστή κατ' αυτόν πόρτα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ευγενικός και χαμογελαστός, οπότε αναθάρρησα (κακώς).
Μία κυρία καθόταν και ατένιζε τον ουρανό από το παράθυρο και φυσικά με παρέπεμψε σε άλλο γραφείο, στο οποίο δύο υπάλληλοι συζητούσαν μεταξύ τους και μου είπαν να περιμένω έξω για λίγο. Μόνο που ο χρόνος είναι σχετικός, οπότε μετά από 15 λεπτά αναμονής είπα να ξαναενοχλήσω. Έλαβα την ίδια διαταγή αναμονής περιμένοντας άλλα 20 λεπτά, ώσπου έτυχα της προσοχής που ήθελα. Νιώθοντας ότι μου έχει γίνει χάρη για την συγκομιδή των ελλιπών στοιχείων που αποκόμισα, ρώτησα βλακωδώς που πρέπει να πάω για φωτοτυπίες κρατώντας στα χέρια μου τα μισοσκισμένα έγγραφα του 1965. Φυσικά σε εξωτερικό φωτοτυπικό, μιας και της υπηρεσίας ήταν χαλασμένο.
Καθώς άρχισα να κατεβαίνω τη σκάλα συνάντησα ένα φίλο και συνάφελφο ο οποίος είχε μεταταχθεί προσφάτως στη συγκεκριμένη υπηρεσία, κάτι που αγνοούσα. Αμέσως προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει, βγάζοντας φωτοτυπίες στο μηχάνημα της υπηρεσίας που δεν ήταν τελικά χαλασμένο και δίνοντάς μου επιπλέον στοιχεία, που φυσικά ήταν στο αρχείο και όχι σε άλλη υπηρεσία όπως μου ετονίσθη νωρίτερα. Τελικά, ακόμα και για να βγάλεις φωτοτυπία απαιτείται "βύσμα" στην τριτοκοσμική επαρχία της Ελλάδας. Δυστυχώς ούτε ο φίλος μου μπόρεσε να μου δώσει όλα όσα αναζητούσα και με παρέπεμψε σε διπλανή δημόσια υπηρεσία, όπου επικρατούσε το ίδιο χάλι. Πάλι όμως ένας ευγενικός κύριος με παρέπεμψε στην προϊσταμένη, η οποία μόλις με αντίκρυσε στην πόρτα μια έκφραση απόγνωσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό της καθώς έπρεπε να αφιερώσει έστω και λιγο από το χρόνο της. Αφού εξήγησα τι ακριβώς έψαχνα, μου έδωσε την αφοπλιστική απάντηση πως δεν είναι αρμόδια και θα πρέπει να μεταβώ σε άλλη πόλη, η οποία απέχει 400 χμ από την έδρα μου(!!!) για αυτό που ψάχνω. Όπως καταλαβαίνετε, η ψυχραιμία μου πήγε περίπατο, ένιωσα ότι θέλω να εκραγώ, ψελλίζοντας:
- Προφανώς με δουλεύετε, τι να σας πω, υποτίθεται ότι είστε και συνάδελφος. Εγώ προτείνω να πάτε εσείς μέχρι εκεί και να μου φέρετε και έναν καφέ επιστρέφοντας.
Έκλεισα την πόρτα με δύναμη πίσω μου ακούγοντας έναν εξάψαλμο να με συνοδεύει, αλλά δε γύρισα πίσω μου γιατί δεν ήλεγχα πια τον εαυτό μου. Μπροστά μου βρέθηκε ο ευγενικός κύριος που με είχε στείλει στη "συνάδελφο" προϊσταμένη και αφού προσπάθησε να με ηρεμήσει με συμβούλεψε να απευθυνθώ σε μία άλλη υπηρεσία όπου υπήρχε μια πιθανότητα να με εξυπηρετήσουν. Μπαίνοντας εκεί ήξερα ότι δε θα συναντούσα κάτι διαφορετικό. Φευ, σε ένα χώρο με αμέτρητα γραφεία υπήρχε μόνο μια υπαλληλος κάπου στο βάθος, η ώρα 1.00 μμ.
- Δεν είναι κανείς άλλος εδώ,ρώτησα.
- Τέτοια ώρα που ήρθες..., έλαβα κοφτή απάντηση και αμέσως χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο στο γραφείο της κυρίας.
-Παρακαλώ;Έλα Μαρία μου, τι μου κάνεις,τι, δεν είσαι καλα;μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,μπλα...
- Με συγχωρείτε μπορώ να κάνω μια ερώτηση, τόλμησα να διακόψω τον τηλεφωνικό διάλογο της υπαλλήλου.
-Περίμενε λίγο Μαρία μου, είπε η υπάλληλος, έχω έναν ενοχλητικό εδώ.
Αφου κατάπια και αυτή την προσβολή,διατήρησα την ψυχραιμία μου και εξήγησα τι θέλω.
- Εδώ τα έχουμε αυτά, απάντησε προς έκπληξή μου η υπάλληλος.
-Δυστυχώς όμως ο αρμόδιος λείπει.
- Πότε να έρθω; ρώτησα.
-Δεν ξέρω πότε θα έρθει ο υπάλληλος, λείπει με άδεια.
-Κατάλαβα είπα, τζάμπα χάρηκα.
Έφυγα με την πίεση μου στα ύψη και το εγκεφαλικό προ των πυλών. Στα αυτιά μου ηχούσαν τα λόγια κάποιου που παριστάνει τον πρωθυπουργό, όπως "αλλάζουμε ή βουλιάζουμε" και "νέοι, πρέπει να μείνετε στην Ελλάδα, η κρίση γεννά ευκαιρίες". Ήταν η ώρα της μεγάλης απόφασης, στο Μπανανιστάν δεν έχω καμιά ελπίδα. Ακόμα και αν η ξεπεραστεί η κρίση(δε θα στοιχημάτιζα ούτε ενα σεντ στο ενδεχόμενο) δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να αλλάξει κάτι στο καρκίνωμα που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο. Πολύ απλά γιατί αυτός ο καρκίνος έχει βαθειές ρίζες, 30 και πλέον ετών και αυτός που καμώνεται σήμερα το μεγάλο πολέμιο του υπήρξε συνδημιουργός του και σε αυτόν ακριβώς βασίζεται για να εκλέγεται. Ήταν παρών όταν η μετριότητα έμπανε αθρόα στο δημόσιο έχοντας ως μεγάλο προσόν, μια καρτούλα μέλους πράσινης απόχρωσης.
Η αηδία και η αγανάκτηση μου δεν περιγράφεται και ακόμα τίποτα δεν είδα. Για αυτό λοιπόν, παύω την επαγγελματική μου δραστηριότητα στη τουρκομπαρόκ χώρα που έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω. Θα φορτώσω τις βαλίτσες με τα όνειρά μου και θα ψάξω την τύχη μου αλλού. Θα αφήσω την αποτυχημένη γενιά του Πολυτεχνείου μόνη της εδώ, να χαρεί μέχρις εσχάτων τη χώρα έκτρωμα, που δημιούργησε.Χόρτασε από ψωμί ή μάλλον παντεσπάνι, αλλά άφησε στην τύχη της την παιδεία κι όσο για την ελευθερία, μας πήρε από τη χούντα και μας πήγε στο ΔΝΤ..."
Αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου